Verhuisd!

Vanaf vandaag wonen we in ons eigen huis! Toen we drie weken voor vertrek onze ‘local intelligence’ op pad stuurden, bleek het huis waar we zouden gaan wonen nog verre van klaar. Het had een jaar leeg gestaan, en de toestand was navenant. René en Christine (tuinders met een kwekerij in Moshi) boden ons toen aan om in ieder geval de eerste week in hun huis te verblijven, een aanbod waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt.

Sideline: Christine blijkt een klas onder mij op het Marnix College te hebben gezeten, en nu we het daar toch over hebben, mijn Marnix-klasgenoot Marco van de Kreeke blijkt kort geleden vertrokken uit Moshi, waar hij directeur van het vliegveld was …

Aanzicht huis linksvoor

In de dagen dat we in het huis van de Kleinvelds logeerden zijn we regelmatig gaan kijken bij ons huis, dat er een paar honderd meter vandaan ligt. Er is hard doorgewerkt. De buitenkant is helemaal geschilderd, en binnen is veel opgeknapt.

 

Aanzicht huis rechtsvoor

De tuin, die vol stond met mais en onkruid, is helemaal gerooid, waardoor het nu wel een barre vlakte is geworden. De tuinman van KCMC heeft echter grootse plannen, en wil snel beginnen met aanplanten. Hoop dat het snel groeit …

Vanochtend hebben we onze spullen verhuisd, en wat aanvankelijk een kil en leeg huis was werd al snel meer ‘onze plek’ toen we gingen uitpakken. De meiden deden dat in hun kamer helemaal zelf.

Het huis is wel enorm vuil, maar omdat we nog geen schoonmaakspullen in huis hebben, zal de grote schoonmaak tot morgen moeten wachten. In de middag ga ik met Ida en Mama Halima naar de markt waar we borstels, bezems, dweilen, emmers en varia schoonmaakmiddelen inkopen.

Mama Halima wordt de oppas voor de kinderen. Er was direct een klik toen we vanochtend met haar kennismaakten. Mama Halima spreekt vrij goed Engels, weet van aanpakken en kan ons kinderkoor aan.

Haar eigen naam is Zuhura, maar het is gebruikelijk, en eerbiediger, om volwassenen aan te spreken met de naam van hun oudste kind. Marieke en ik worden aangesproken met Mama Ida en Baba Ida. Dat laatste klopt natuurlijk niet, maar anders moeten we het steeds weer uitleggen (sorry Marek!).

Als we terugkomen van de markt zijn de gordijnen gebracht en min of meer voor de ramen gehangen. Her en der steekt er vitrage onderuit, afhankelijk van wat ter plekke langer is: de gordijnen of de vitrage. We besluiten alle vitrage maar weg te laten.

Net als we besloten hebben om deze heuglijke dag te vieren (en eigenlijk vooral omdat er niets schoons is in huis) door uit te gaan eten bij “Panda”, komt Gerbert Rieks aanwaaien. Gerbert – in zijn eigen woorden een “klassieke ontwikkelingswerker” – is net terug uit Nederland en nodigt ons uit voor het eten. Gezellig en lekker, met een perfecte afsluiter: een espresso van zelfgebrande bonen!

Hoe vinden de kinderen het?

Omdat we deze vraag van veel mensen krijgen, hier het antwoord dat ik gisteren schreef:

De kinderen vinden het prachtig, ze genieten volop. We verbazen ons erover hoe gemakkelijk ze de overgang maken. Sterker nog, er lijkt voor de kinderen nauwelijks sprake te zijn van een overgang. Ze kijken hun ogen uit, maar lijken het ‘hier’ helemaal niet te zien als een breuk met het ‘daar’. Het is alsof voor hen het leven gewoon doorgaat maar dan met heel veel nieuwe dingen erbij.

De veranderingen accepteren ze eigenlijk zonder erbij stil te staan (zoals dat iedereen zwart is en onverstaanbaar, dat onze straat vol zit met potholes, en dat je water uit de kraan niet moet drinken). Over andere dingen verwonderen ze zich volop – zoals vandaag de timmerwerkplaatsjes met doodskisten langs de weg naar KCMC – maar dan zonder ze af te zetten tegen wat ‘normaal’ is. ‘Acceptatie’ komt er dan niet eens aan te pas: de dingen zijn gewoon zoals ze zijn: bijzonder in zichzelf. Heerlijk is dat.

Onze eerste Dirt Road Hash

Iedere twee weken is er een “Kilimanjaro Dirt Road Hash”, een speurtocht te voet in de omstreken van Moshi. De hash van vandaag is de 243e, dus deze traditie zal al zo’n 10 jaar oud zijn.

De hashes worden gecoördineerd door Greg, een in Tanzania geboren Griek die nadat hij een tijd in Engeland en de VS had gewoond, terugkwam om hier een koffieplantage op te zetten. Naar verluidt brandt Greg ook koffie dus ik kan niet wachten om kennis te maken, maar helaas is hij er vandaag zelf niet bij.

De hash wordt telkens door iemand anders uitgezet. De ‘haas’ strooit op gezette afstanden meel, en de groep volgt dit spoor. Bij kruispunten (of zoals vandaag midden in de maisvelden)  moet gezocht worden naar het vervolg van de route. Dit gaat volgens een vast maar chaotisch protocol: de zoekers roepen “Are you?”, wie niets vindt roept “Checking!” en degene die het volgende merkteken vindt roept “On-on!”.

De groep is vandaag zo’n 50 man groot. Een deel rent, de rest wandelt. Ida en Willem lopen mee in de voorhoede van de wandelaars, waar ze aanhaken bij twee co-assistentes uit Utrecht. Doris en Hugo lopen met ons op (Steven en Vicky in rug- resp. draagzak) in de achterhoede bij Ben Hamel en Anne-Marijke Ogier, onze steun en toeverlaat deze eerste dagen.

De hash gaat door maisvelden en bananenplantages, langs hutjes en huizen, en heeft nog een pittige afdaling en klim bij het dal van de Moshi River. Als we de dichte begroeiing uitkomen hebben we een adembenemend uitzicht op de Kilimanjaro. Het is niet te beschrijven wat een grootsheid deze berg uitstraalt. Hij raakt iedereen.

Wanneer we terugkomen bij het huis van Maya, de kinderarts die de route deze keer heeft uitgezet, staan er koud bier en hapjes klaar. Over twee weken weer!

Foto’s van de reis

We zijn er!

We zijn in Moshi! De reis verliep voorspoedig, en we zijn woensdag – na 24 uur reizen – met zijn allen doodop in bed gevallen. Gisteren en vandaag zijn we al veel op pad geweest. Morgen lees je meer, want dan hebben we internet. Hiernaast alvast 1 foto die ik kon uploaden vanaf mijn mobiel. We stappen hier in Nairobi op het vliegtuig naar Kilimanjaro Intl. Airport.

PS: Steven burgert razendsnel in en begroet nu al iedereen met een luidkeels “HUJAMBO!” 🙂